Wróćmy… Pierwszy rok życia Szymona.

W ciągu pierwszych trzech – czterech miesięcy życia dziecka większość kontaktów z matką ma formę interakcji twarzą w twarz podczas karmienia, czynności pielęgnacyjnych i zabawy. Te pierwsze kontakty mają znaczenie dla rozwoju systemu komunikowania się, jak i powstania silnego przywiązania. Małe dziecko to swoiste połączenie potrzeb i pragnień. Trzeba je karmić, ubierać, dbać o higienę, a przede wszystkim kochać. Szymon już w okresie karmienia piersią dawał sygnały nierozpoznawane przez nas o utrudnionym kontakcie. Po zaspokojeniu głodu, nigdy nie zdarzyło mu się zasnąć przy piersi, zawsze odwracał głowę w drugą stronę, nie nawiązywał kontaktu typowego dla tego okresu dzieciństwa.  Żona nigdy nie czerpała satysfakcji z karmienia piersią. Nie czuła tej specyficznej więzi z Szymonkiem, jak to miało miejsce z pierwszym dzieckiem. Po przebudzeniu i podczas czynności pielęgnacyjnych nie wykazywał zainteresowania domownikami i otaczającym światem. Na zawieszoną nad łóżeczkiem pozytywkę wraz z zwisającymi elementami nie reagował, nie próbował ich chwycić, dotknąć, zdobyć przedmiotów znajdujących się w jego zasięgu, tylko się w nią wpatrywał. Wyglądało to tak, jakby nie zdawał sobie sprawy z ich obecności.
Z jednej strony jego zachowanie było odbierane przez nas jako zachowanie nie wzbudzające podejrzeń, zachowanie dziecka grzecznego nie wymagającego nadmiernej uwagi, a z drugiej strony pojawiała się obawa, że maluch jest za bardzo samowystarczalny.

W wieku niemowlęcym pojawiają się reakcje na inne dzieci. Pod koniec pierwszego półrocza dziecko obserwuje inne dziecko i uśmiecha się do niego. W trzecim kwartale gaworzy do innych dzieci, naśladuje ruch rówieśników, daje zabawkę i reaguje protestem na jej zabranie. Pod koniec pierwszego roku życia wyraźnie widać coraz większe zainteresowanie kontaktami z rówieśnikami. Dziecko traktuje partnera podobnie jak inne obiekty w otoczeniu, dotyka, popycha, pociąga. Szymon przede wszystkim nie gaworzył, nie było przytulania, patrzenia w oczy, uśmiechów.  W tej sferze zabrakło w jego rozwoju zabaw paluszkowych, zabaw typu baraszkowanie, nie reagował na próby nawiązania kontaktu z bliższą i dalszą rodziną. Tym samym charakterystyczna była u niego duża nadaktywność ruchowa, brak chęci do nawiązywania jakiegokolwiek kontaktu z otoczeniem. Jedynie jedzenie stanowiło rzecz, którą dostrzegał, o którą prosił, której się domagał, a jeśli nie dostał na czas krzyczał.

Pod koniec pierwszego roku życia w interakcji z dorosłym dziecko poznaje sposoby używania przedmiotów, ich funkcje, w zabawie uczy się prostych czynności, turlać piłkę, samochodzik, wkładać klocki do wiaderka, ustawiać klocki jeden na drugim, umiejętności te doskonali się w drugim i trzecim roku życia. Szymon używał przedmiotów, zabawek do niespecyficznych, nietypowych zabaw. Ustawiał przedmioty, zabawki w ciągi i wieże, nie można było zaburzyć mu tego, przestawić bądź odciągnąć go od zabawy. Reagował krzykiem i agresją. Podczas porządków domowych, gdy był włączony odkurzacz zatykał uszy. Po wprowadzeniu interwencji dietetycznej sytuacja z odkurzaczem diametralnie się zmieniła, odkurzacz stał się ulubioną zabawką dziecka. Podczas uruchomienia, pracy silnika Szymon kładł się na podłodze i stymulował się ciepłym powietrzem wydmuchiwanym przez odkurzacz.

Wzrok stanowi dla człowieka podstawowy zmysł orientacji w otoczeniu, przystosowujący organizm do życia. Jest bardzo ważny dla każdego człowieka, szczególnie dla dziecka i wpływa na jego rozwój. Szymon patrzył, ale zachowywał się tak jakby nas nie widział. Czasami mieliśmy mieli wrażenie, że patrzy przez nas a nie na nas, był nieobecny. Rozpaczliwie pragnęliśmy dostać się do jego świata, poznać go, chcieliśmy się dowiedzieć co myśli, co czuje, ale w tamtym momencie nie wiedzieliśmy jak to zrobić. Łudziliśmy się, że wszystko jest w porządku, bo każde człowiek jest inny, niepowtarzalny i każde dziecko rozwija się w swoim tempie. To nie była prawda … Szymon miał …autyzm.