Orzech włoski
Jako ciekawostkę na wstępie należy podać, iż orzech włoski nie jest botanicznie prawdziwym orzechem, ani tym bardziej włoskim. Jest klasycznym pestkowcem, jest pestką większego owocu, pochodzącym z Azji Mniejszej. Do Europy dostał się przez Włoszczyznę (krainę położoną w obrębie Rumunii) i pierwotnie nazywano go jako orzech włoski.
Orzech włoski – Juglans regia (ang. Walnut) drzewo z rodziny orzechowatych, o jadalnych owocach w twardej skorupie, otoczonej zieloną, skórzastą okrywą. Dziko rośnie w Azji Mniejszej, Iranie, na Kaukazie i w Azji Środkowej. Natomiast na szeroką skalę uprawiany jest w południowo-zachodniej i środkowej Europie w tym również w Polsce, a także w Rosji, Ukrainie, Azji Mniejszej i Środkowej, Afganistanie, Iranie, Syrii, Chinach, Indonezji, Japonii, Afryce Północnej, USA (zwłaszcza w Kalifornii) i w Australii.
Świeżo zebrane orzechy zawierają dużo wody i w związku z tym należy suszyć, aby zapobiec pleśnieniu i jełczeniu jąder. Po wysuszeniu nasienie, czyli jądro orzecha włoskiego zawiera niewielką ilość wody i jest to około 6-9%. Głównym składnikiem jądro orzecha włoskiego są tłuszcze, których zawartość wacha się od 45-77%, białka stanowią od 8-21%, oraz witaminy A, B1, P i E, związki żelaza i kobaltu. Pod względem wartości energetycznej i przyswajalności orzechy włoskie nie ustępują artykułom pochodzenia zwierzęcego. Duża wartość odżywcza, a także walory smakowe czynią orzechy włoskie jednymi z bardziej poszukiwanych owoców spożywanych w stanie surowym, a także jest nieocenionym surowcem w przemyśle cukierniczym. Olej orzechowy charakteryzuje się wyszukanym smakiem, ale ze względu na stosunkowo wysoką cenę orzechów jest produkowany i używany na niewielką skalę. Dawniej stosowany był jako środek przeczyszczający i przeciwrobaczny. Niedojrzałe jeszcze orzechy, które są w zielonej łupince są szczególnie bogate w witaminę C. Zawartością witaminy C niedojrzałe orzechy włoskie przewyższają 8-krotnie czarne porzeczki, a 50-krotnie owoce cytrusowe. Tona takich orzechów jest w stanie zaspokoić dzienne zapotrzebowanie na witaminę C dla prawie 300 tysięcy ludzi. Grecy i Gruzini do perfekcji opanowali przygotowanie różnych przysmaków z niedojrzałych orzechów włoskich, a są to miedzy innymi zielone młode orzechy kandyzowane w cukrze, miodzie, solone, kiszone i inne.
Orzech włoski ma szerokie zastosowanie kulinarne, techniczne a także lecznicze. W fitoterapii (ziołolecznictwie) wykorzystuje się nalewki i napary z liści orzecha włoskiego oraz z jego zielonej łupinki lub młodych niedojrzałych orzechów. Są to leki o działaniu żołądkowym i przeciwbiegunkowym. Stosowane są także zewnętrznie jako środek antyseptyczny, miedzy innymi do płukania gardła przy anginie lub w okładach na trudno gojące się rany. Olejową nalewką na liściach i zielonych łupinach leczy się rany i owrzodzenia skóry. Stosuję się ją wewnętrznie przy przewlekłych zatruciach metalami, na przykład rtęcią. Inne zastosowanie zawartych w orzechu garbników ma miejsce w celach leczniczych, wewnętrznie: w chronicznym zapaleniu jelit, zewnętrznie: do kąpieli przeciw swędzącym wysypkom i odmrożeniom. Wyłuskane orzechy włoskie zalecane są w diecie poprawiające procesy myślenia, a to za sprawą wysokiej zawartości różnych fosfolipidów i lecytyny. Mówi się, iż orzechy włoskie zawierają substancje mogące zapobiegać chorobom nowotworowym, obniżać poziom cholesterolu we krwi, a także pomagać w regulacji poziomu cukru we krwi.
Od czasów najdawniejszych walory orzecha włoskiego znane były człowiekowi. W starożytnym Rzymie nazywano go orzechem królewskim i wierzono, iż jego owoce zapewniają człowiekowi zdrowie i szczęście.
